Four Drifters

“Hello sir…. Buy someting from meeeeeee????? Cold drink, only wan dallah.”  “Hello ladieeeeeee, wanna buy a nice bracelet? Only 3 for wan dallah!” Alles in Cambodja kost 1 dollar!

In Cambodja betaal je met Amerikaanse dollars. Als je pint krijg je dollars, de prijzen in restaurants zijn in dollars. Tuk tuk drivers vragen dollars. Dat maakt het onderhandelen ook interessant. Ze gebruiken hier alleen de dollarbriefjes en kleiner dan 1 dollar bestaat niet. De munteenheid van Cambodja, de riel, wordt door toeristen alleen gebruikt als wisselgeld voor alles lager dan een dollar. Het gevolg is dat alles 1, 2 of 3 dollar kost. Onderhandelen werkt dan ook de andere kant op. “Yes, i want a cold drink, but I want 2 for wan dallah”.

Vooral bij de Angkor tempels wordt je ‘lastiggevallen’ door voornamelijk kinderen die je armbandjes, postcards en flesjes water willen verkopen. En deze kinderen schudt je niet zomaar van je af. Het kost je minimaal 3 keer no thank you zeggen voordat ze afdruipen.

Hello sir…. Wanna buy postcards? Only 10 for wan dallah! See… one, two, three, four, five, six, seven, eight, nine, ten postcards voor wan dallah.
– No thank you
Only ten voor wan dallah, un, dos, tres……
– No thank you I don’t need any postcards
I have bracelets, 3 for only wan dallah
– NO THANK YOU!!!!
4 for wan dallah!
– NOOOOOO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! THANK YOU!!!!!!!!!!!!!!!
Then 5 for wan dallah, good price. Cheap, Cheap!!!
– Zucht…..

Moeilijk om je geduld te bewaren, maar dit zijn kinderen die voor hun familie wat geld bijverdienen. Hun ouders zijn arme rijstboeren die zichzelf en hun gezin net te eten kunnen geven door rijst te telen. Alle andere ‘luxe’ zaken zoals school en medische zorg kost heel veel geld en dat moeten ze op een andere manier verdienen. De kinderen gaan 6 dagen in de week van half 8 tot 11 naar school en de rest van de dag verkopen ze souvenirs bij de grote toeristen attracties.

We hadden ons voorgenomen de kinderen niet te negeren zoals een hoop andere toeristen doen, maar ze af te leiden door grapjes te maken of ze iets te leren. We hebben eigenlijk een hoop gelachen met deze kindjes. We hebben ze ”doei doei” geleerd. Want als je “bye, bye” zegt, zeg je volgens hun “buy, buy”. Slimpies hoor die kinderen hier :-). En we hebben topgrafie met ze geoefend door ze naar de hoofdsteden van de landen te vragen. Het is niet een keer voorgekomen dat ze een hoofdstad niet wisten of niet goed hadden. Maar leren ze dat nou van de toeristen of leren ze dat op school?