Drama op de parkeerplaats in Hida Furukawa

Drama op de parkeerplaats. Nou ja geen echt drama, maar daar over straks meer.

Vanochtend alles weer inpakken en uitchecken. Gwenn, onze Franse host kwam ons gedag zeggen. Wat een fantastisch verblijf was dit en wat is Takayama een leuke stad! Na het uitchecken zijn we nog een keer naar de ochtendmarkt gelopen. Jasper wilde nog een keer octopuk ballen eten, zo noemt hij ze, en viscakejes. Ik zelf wilde nog een houten ketting/hanger kopen. De streek staat ook bekend om zijn houtbewerking. Het kraampje met hout stond er niet en de mevrouw met de takoyaki (octopusballen) was net uitverkocht. Ze was wel vereerd dat we nog een keer langs kwamen.

Gelukkig, de mevrouw van de viscakejes was er wel en ze was ook vereerd dat we nog een keer langs kwamen. We kochten een dubbele portie en aten ze op het bankje op. Bij een ander kraampje heb ik een hele bijzondere koffie gedronken. Een espresso uit een kopje dat van koek is gemaakt. De binnenkant is geglazuurd, waardoor het koekje niet meteen zompig wordt, en dat geeft langzaam een zoet smaakje aan de koffie af. Als je koffie op is mag je het kopje onbeperkt laten vullen met slagroom. Ik nam een espresso macchiato, dat is espresso met een beetje melkschuim. En niet zomaar melkschuim. Er werd een heel konijn van gemaakt. Wat een leuke uitvinding en het smaakte goed. De jongens kregen allebei nog een babyccinno, wat een bekertje met een beetje opgeschuimde melk was. Het blijft mij verbazen hoe leuk de Japanners op onze kinderen reageren. Gister kreeg Jasper ook al een snoepje toegestopt van een beveiliger bij een tempel.

Hierna hebben we Takayama dan echt verlaten en zijn we nog even naar Hida Furukawa gereden. Een stadje iets verderop met dezelfde sfeer als Takayama en er schenen heel veel koi karpers te zijn. Dat is altijd een succes bij de jongens dus we koersten die kant op. En dit was ook de plek van het parkeerplaatsdrama. Wat gebeurde er nou? Het zonnetje was inmiddels flink gaan schijnen dus op de parkeerplaats heb ik de jongens nog even ingesmeerd. Altijd een leuk klusje dat insmeren en ze waren ook een beetje aan het klieren. “Pas op, anders val je!” Maar het was al te laat. Ze vielen allebei en Jasper zat onder de steentjes, want lekker plakkerig van de zonnebrand. Vooral op zijn knie. Gevolg een bebloede knie. Ik snel schoongemaakt met een desinfecterend doekje en een pleister erop, maar hij was ontroostbaar. Stijn had gelukkig niks, maar terwijl wij Jasper aan het troosten waren ging Stijn ook onderuit. Ook helemaal onder de steentjes en ook bloed op zijn knie. Zelfde riedeltje met doekje en pleister, maar het drama was compleet. Twee huilende kinderen op een hete parkeerplaats.

Voor Stijn is een pleister iets leuks, dus hij was blij en trots met zijn pleister. Jasper is acuut gehandicapt als hij ergens bloed heeft en kan dan niet meer lopen. Jasper mocht daarom bij mij in de draagzak op mijn rug. Eigenlijk wilde hij dat niet, maar hij hing al snel tevreden op mijn rug. Stijntje liep mee aan het handje. Gelukkig hadden we vlakbij het centrum geparkeerd en zagen we direct het straatje met de beloofde koi karpers. Wat veel en wat een dikke! In een heel leuk idyllisch straatje liep een stroompje waar ze allemaal met en tegen de stoom in zwommen. De jongens vonden het prachtig en voor ¥100, ongeveer €0,75 kochten we wat brood om te voeren. Ook dit weer een leuk stadje, maar we maakten er een klein rondje van aangezien de jongens niet echt in topvorm waren.

Het was ook inmiddels lunchtijd. We konden geen restaurantje in de buurt vinden en besloten een McDonalds te zoeken. In Nederland geen favoriet van ons, maar in het buitenland altijd leuk vanwege het afwijkende assortiment. We vonden er eentje op de weg naar ons volgende verblijf. Alleen niet echt een succes. Slappe hap en nagenoeg zelfde assortiment. Jongens vonden het prima. Ze kregen patatjes en een bakje mais. Stijn heeft alle mais opgegeten. We zijn in Nederland al geen fan van de Mac, maar die is altijd nog beter dan de Japanse Mac. En we hadden ook en ballenbak verwacht, maar die was ook niet aanwezig. Dompertje dus.

Hierna op pad naar onze volgende bestemming. Kiso Fukushima, niet te verwarren met die andere Fukushima. Door de bossen en bergen van de Japanse Alpen slingeren we naar onze bestemming. Een leuke rit. Af en toe een bordje met waarschuwingen voor beren en apen. De jongens waren inmiddels allebei in slaap gevallen. Van de navigatie moesten we op een gegeven moment een klein weggetje in. Gelukkig hebben we geen tegenliggers gehad, want het was een heel smal weggetje. Wel zagen we twee apen wegschieten de berg op!

Rond 5 uur kwamen we bij ons verblijf aan. Het was even zoeken, het ligt een beetje afgelegen. Het oude mevrouwtje waarvan we het huren kwam ons het verblijf laten zien. En dat viel een beetje tegen. We wisten dat we een klein gokje namen toen we dit boekten via Airbnb, maar de reviews waren zo leuk dat we de gok namen. We hadden sowieso moeite om iets leuks en betaalbaars in dit gebied te vinden. Het is een populair skigebied. We zagen veel uitgestorven ski zaakjes en chaletachtige gebouwen, maar nergens iets dat op een piste of een skilift leek.

Maar goed, ons verblijf is een klein huisje met ene slaapkamer, woonkamer en een soort serre. In de woonkamer is een klein keukentje en er is een toilet en badkamer. Door een soort gangetje moet je een stenen trap op. Jasper en Stijn klaagden daar meteen al over spinnenwebben en beestjes. Helden op sokken. Alles gebeurt weer op de grond en binnen schoenen uit. Het huisje staat op een erf waar het mevrouwtje dus woont en waar we verder geen andere activiteiten konden ontdekken. Het schijnt een soort mini bejaardentehuis te zijn, maar verder zagen we niemand. Het is niet zo groot en een beetje muffig. Het heeft een beetje jaren 70 stacaravan gevoel. Omaatje zelf praat weinig Engels, maar praat tegen haar telefoon en die vertaalt het in het Engels voor ons. Heel erg grappig! Ze bracht ons ook thee en een koekje.

We hebben ons geïnstalleerd en een wandelende tak achtige sprinkhaan gevangen en buiten gezet 😬
Met de auto zijn we het dorpje in gereden en daar vonden we een leuke Izakaya. Vergelijkbaar met wat bij ons een kroeg/eetcafé is. We werden heel hartelijk ontvangen wat echt superleuk is. Meteen contact maken met de kindjes en er werd ook Engels gesproken. Er was zelfs een hand geschreven menu in het Engels. We aten allerlei lekkere hapjes zoals gefrituurde kip, rauwe tonijn in een dressing, gefrituurde oesters, pasteitjes, tofu, vlees in gembersaus en rijst en patatjes. Erbij een biertje en een sinaasappelsapje. Leuk hoor! Wel weer op de grond zitten. En als je dat zo een paar keer doet merk je echt wat een stijve harken we zijn!

Na het eten in het donker naar huis. Het wordt hier rond 18:00 al donker. Thuis zijn de jongens meteen in hun tentjes gekropen en wij zijn de blog bij gaan werken en ons plan voor morgen gaan maken.

Een gedachte aan “Drama op de parkeerplaats in Hida Furukawa

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *