Four Drifters

Een raadseltje: Maarten een Annelies gaan van Vang Vieng naar Luang Prabang over de enige “snelweg” van Laos. De afstand is 250 kilometer. Hoe lang is het rijden met een V.I.P. bus?

Juist…. Heel erg lang!!!! Niet dat we niet anders verwacht hadden hoor.

Onze bus vertrekt om 10 uur. Om half tien moeten we op de busstation zijn. De tuk tuk komt ons om 9.15 ophalen bij de ecolodge. Wij hebben ons zelf en de backpacks ingeladen en de tuk tuk start zijn motor…  En…. Hij start niet meer! Niks aan het handje. Binnen 5 minuten is er een volgende tuk tuk geregeld. Dit kleine brommer tuk tukje komt heel enthousiast aanrijden maar komt alleen de heuvel naar de lodge niet op. Niks aan het handje. Er komen 3 dorpelingen ff helpen duwen.

Op het busstation staat onze VIP bus al te wachten. Een VIP bus herken je altijd aan de Chinese letters en de gordijntjes met print die vloeken bij de stoelbekleding met print. Om half elf zit iedereen in de bus. Hey, maar wacht eens even. Er zijn er 4 teveel! Nog een keer tellen, ja zijn er toch echt 4 te veel. Niks aan het handje… die 4 stoppen we gewoon in een andere bus!

Inmiddels al een uur vetraagd gaat de bus rijden. Over de snelweg rijden we richting Luang Prabang. Nou ja, snelweg. De mainroad route 13 is gewoon een asfalt weggetje dat door de bergen slingert en waar soms het asfalt ontbreekt. We snappen nu ook waarom de lonely planet adviseert om pilletjes tegen wagenziekte in te nemen. We hobbelen en slingeren vrolijk door het bizar mooie karstgebergte van Laos.

En dan komen we achter een vrachtwagen te zitten die 5 kilometer per uur rijdt. Niks aan het handje! Die vrachtwagen halen we gewoon in de bocht in en die bus met de kippen op het dak doen we meteen ook even.

Tijdens de lunch stoppen we in een klein dorpje voor een plas en eetpauze. (Alle bussen en vrachtwagens die we onderweg hebben ingehaald komen ons weer voorbij :)). Na een half uurtje gaan we weer rijden, maar even later staan we in de file! Aanrijdinkje. Een bus die de heuvel af kwam is tegen een bus die de heuvel opging gereden (hey, dat is die bus met die kippen bovenop!). Er is nauwelijks schade en geen gewonden, maar de chauffeurs gaan geen centimeter opzij omdat ze beiden vinden dat de ander schuldig is. Iedereen gaat er lekker bij zitten en we kijken naar de show die sommige auto’s en zelfs een oude sovjetbus geven door via de hobbelige berm langs de bussen te rijden. Uiteindelijk komt de politie even kijken en zet streepjes op de grond en iedereen kan weer verder. Al met al zijn we 3 uur en 70 kilometer verder…

En dan… dit zat er aan te komen… Houdt onze bus ermee op. Niks aan het handje. De chauffeur loopt de bosjes in en breekt een stukje bamboe af en doet even rommelen in de moter en binnen 10 minuten is het gefikst.

En weer even later…. Houdt de bus er weer mee op. Niks aan het handje? Er waren nu wel twee stukjes bamboe nodig en het duurde nu een kwartier! Vrolijk hobbelen en slingeren we verder. Elk nadeel heb zijn voordeel. Het is inmiddels 5 uur en dan begint de zon onder te gaan. Dus hebben we een mooie sunsetview over de bergen. Om half 7 komen we aan op het busstation en hebben we al snel een tuk tuk vriendje gevonden die ons naar het hotel zal brengen.