Vandaag vliegen we via Ho Chi Min naar Phu Quoc eiland. We zouden eerst om 13:00 vliegen, maar nu vliegen we een uur later. Op Ho Chi Min hebben we dan maar 50 minuten overstaptijd. Vietnam airlines heeft ons zelf omgeboekt dus blijkbaar is dat haalbaar.
Om 11 uur werden we opgehaald. Voor een binnenlandse vlucht hoef je maar een uur van te voren aanwezig te zijn horen wij van iedereen, maar wij nemen liever wat langer de tijd. Dan hoeven we ons niet te haasten en kunnen we nog even lunchen. Om 11:50 stonden we bij de balie om onze koffers in te leveren. Het mevrouwtje keek alleen een beetje zenuwachtig en ging meteen met iemand overleggen. Ik grapte nog tegen Maarten dat ze het hadden over onze overstaptijd van 50 minuten. Er kwam nog meer personeel bij en na nog een minuutje overleggen vertelden ze dat we met een vlucht eerder zouden gaan. De vlucht van 12:10. Uhhh, die vertrekt over 20 minuten! Nou ja prima, dan gaan we met die vlucht mee. Wat nou precies de reden is geweest weten we niet, maar we kregen ook nog 4 business class stoelen.
Okee, hup, tassen op de band. Even opletten of ze wel een labeltje kregen. Het vluchtnummer werd met pen aangepast op de koffer en ze worden doorgestuurd naar Phu Quoc werd ons beloofd. Oh mijn hemel, dat komt nooit aan dacht ik nog. Het vliegtuig staat al op de startbaan zowat en onze bagage moet er nog in. Snel nog even tekenen dat we geen businessclass maaltijd zouden krijgen aan boord, want die konden ze niet meer bereiden zo kort van te voren. Door de scanner van de tassencontrole en naar de gate die gelukkig om de hoek was. Het boarden was nog bezig dus niemand die kon vermoeden dat wij pas 10 minuten geleden op de airport waren aangekomen.
Aan boord namen we plaats in onze oversized comfy stoelen. Jasper naast Maarten en Stijn naast mij. We kregen meteen een drankje aangeboden, in een echt glas. En jeeeee appelsap. Het lievelingsdrankje van de jongens en tot nu toe nergens te vinden in Vietnam. Ook een verfrissend handoekje. Leuk dat businessclass. We vertrokken al snel en de stewardess kwam vertellen dat er geen maaltijd voor ons was, maar dat een aantal businessclass passagiers geen maaltijd wilden dus dat wij die konden krijgen. Nou dat wilden wij wel. Op mooie borden kregen we 3 kleine sandwiches opgediend met worst, zalm en pastrami. En iedereen kreeg een klein gesteven tafelkleed op zijn klaptafeltje. Lekker hoor en de de jongens aten ook een sandwich, zonder blaadje sla, dat dan weer wel. Kopje thee en glaasje sap erbij. Heerlijk, jammer dat wij arme backpackers dit normaal gesproken niet kunnen betalen. Ik zou er wel aan kunnen wennen. We moesten wel snel dooreten, want we zijn er al bijna. We mochten als eerste uit het vliegtuig en met een VIP busje werden we naar de aankomsthal gereden. Zo, businessclass vliegen kunnen we ook weer van onze bucketlist strepen 😄
De volgende dag…
Gistermiddag laat zijn we aangekomen op Phu Quoc. Een vlucht van maar 40 minuten. En weer op gewone stoelen tussen alle andere gewone mensen. Ondanks dat we de helft van deze reis in businessclass stoelen zaten, zaten we minder op ons gemak dan normaal. Het vliegtuig van Lion Air dat in de Javazee is neergestort spookt toch een beetje door ons hoofd.
We stonden weer veilig aan de grond en gingen als laatste van boord. Beide jongens waren in slaap gevallen onderweg. Echt grappig, we krijgen Jasper overdag nooit aan het slapen, maar op een reisdag lukt het altijd wel. In een auto, bus of vliegtuig luistert hij wel naar ons advies ‘ga maar lekker even liggen’. Fijn! Het maakt de reisdagen voor ons heel relaxt. Het reizen gaat ons heel goed af tot nu toe.
Na 20 minuten stonden we al weer buiten en tadaaaaaaa… Met bagage!!! Die was netjes met ons meegereisd. Buiten gingen we op zoek naar een taxi. Keuze genoeg, maar wij hadden van te voren Mai Linh als betrouwbare maatschappij uitgekozen. We namen plaats in een mooie grote Toyota spacewagon en reden naar ons verblijf. Het was inmiddels aan het schemeren en af en toe kregen we wat van de mooie zonsondergang mee.
Het vinden van ons huisje was even zoeken. We moesten een hobbelig zandweggetje op vol met gaten. Lang leve Google maps en onze pocket wifi! Dat maakt het echt zo makkelijk om locaties te vinden. We werden ontvangen door onze host en kregen een rondleiding. Ons huisje is een compacte, gloednieuwe villa op een heuvel met zeezicht. Tenminste, dat moet morgenochtend blijken, het was inmiddels donker. We kookten snel wat simpels te eten (noodles en wortel) en Maarten is boodschappen gaan doen. Langs die hobbelige weg naar beneden lopen. Was te doen voor hem, maar de komende dagen zullen wij ons weer veel met taxi’s verplaatsen. Maarten wilde vanuit het stadje met een taxi terug omhoog, maar niet iedere taxi wilde hier naar boven. Het is maar een kort en goedkoop ritje en over een slechte zandweg. Niet iedere chauffeur heeft daar zin in. Voor ons had Maarten nog wat te eten meegenomen van een leuk restaurantje. Dat aten wij toen de jongens sliepen. Saigonese eatery, hele leuke kaart met originele gerechten.