Gisteravond hebben we nog een uurtje op het dakterras gezeten. Echt een leuk plekje. De meeste bebouwing is niet zo hoog in Hanoi, dus je kijkt over de stad heen. Ergens speelde een niet onaardige band bekende liedjes met een Vietnamese twist. Het was nog heerlijk warm weer en het bier uit de minibar koud. Hierboven hoor je nog steeds de kakofonie van de straat. Wat een heerlijk gekkenhuis is Hanoi toch. Het leven speelt zich ook allemaal op straat af. Veel toeristen die wij spreken vinden Hanoi maar niks, maar wij vinden het echt zijn charme hebben. Ook in de hotelkamer hoor je het straatleven binnenkomen, gelukkig slapen we allemaal heerlijk.
Beide jongens waren de volgende ochtend al rond 6 uur wakker. Geen hanen hier, maar wel toeterende brommers zo vroeg in de ochtend. We zaten dus vroeg aan het ontbijt. A la carte konden we van alles bestellen, verschillende soorten pannenkoeken, nasi, soep, eiergerechten, loempia’s. We bestelden pannenkoeken voor de jongens. Jasper nam een hap en keek heel vies. ‘Ik vind het niet lekker’ en hij spuugde het uit. Wat is dit nou weer? Hoezo niet lekker? Ik nam zelf een hap en inderdaad. Blegh, ze smaakten een beetje zurig.
Snel wat sticky rice besteld. Dat vinden de jongens heerlijk. Alleen deze niet… hij leek wel weken oud. Bah! Ook nog wat loempia’s besteld, maar die smaakten naar niks en waren heel vet. Echt zonde! Hotel bevalt heel goed en personeel is ook weer fantastisch. Alleen jammer dat ze niet kunnen koken. Voor morgen maar even een plan B bedenken.
We zijn naar een tentje een straatje verderop gelopen voor een vervangend ontbijtje. We namen Pho (spreek uit als fuh). Erbij nam ik een Vietnamese koffie. Dat is een hele sterke koffie met een flinke klodder gecondenseerde melk onderin. De koffie is loeisterk, wat door het zoete en romige in balans gebracht wordt. Ik vond het heel lekker en dacht al aan een tweede kopje. Nou ben ik dol op lekkere koffie, maar cafeïne valt niet altijd even goed bij mij. Na een tijdje voelde ik mij ook gewoon een beetje duizelig van de sterke koffie en de suiker op de nuchtere maag. Gooooooodmooooorning Vietnaaaaaaam!!!
We hebben nog wat eten naar binnen gepropt bij de jongens want op een nuchtere maag kun je niet goed spelen. Ja, ja, we vonden het weer eens tijd voor een binnenspeeltuin. Die hebben ze hier ook, genaamd Tini World. Taxi besteld en deze bracht ons naar een saai winkelcentrum aan de rand van de stad.
Daar aangekomen kregen we allemaal een armbandje om en kon het spelen beginnen. Het zag er allemaal best leuk uit. Zoals altijd vonden de jongens de hoek met treinbanen en auto’s het leukst. Het is vandaag zondag, dus lekker druk, maar bovenal een gigantische pokkenherrie. Man, man, man, mijn oren doen er nog steeds pijn van. Wat een gekakkel en gekletter. Het valt mij sowieso op dat heel veel restaurants en hotels een vreselijke akoestiek hebben. Alle vloeren zijn ook altijd van steen en de meubels van hout, dat versterkt de boel natuurlijk alleen maar.
De jongens vermaakten zich weer goed. Jasper heeft ook nog een racespelletje op een spelcomputer gespeeld. Heel lief, twee Vietnamese jongens leerden hem hoe je de auto moest besturen.
Om verdere gehoorbeschadiging te voorkomen zijn we na anderhalf uur gaan lunchen. Eerst nog wat komkommertjes bij de supermarkt gehaald. De laatste dagen krijgen de jongens wat minder gezonds binnen. In de meeste gerechten die wij eten zitten heel veel groeten en fruit verwerkt en we bestellen vaak ook een salade, maar Jasper en Stijn lopen nog niet heel warm voor alle Vietnamese gerechten. Het is veel rijst, wit brood, pannenkoeken, patat en noodles de laatste dagen. De dagen dat we een eigen keuken hadden kookten we vaak nog wat groenten voor de jongens, maar dat gaat nu niet. Komkommer is wel altijd populair bij de jongens gelukkig. Vanaf morgen hebben we weer een eigen keukentje.
In het winkelcentrum vonden we een Japans restaurantje. We bestelden van alles wat, maar om de paar minuten kwam de ober vertellen dat er wat op was. Zo was het bier van de tap op, het druivensap, de ijsthee, de gekookte rijst en de salade waren ook allemaal op. We moesten er wel om lachen en onze ober deed zijn best. Jasper en Stijn aten samen een stuk gebakken zalm op. Dat is tenminste ook weer een soort van gezond.
Terug in de taxi vielen ze allebei in slaap. Jasper bleef slapen en hebben we in zijn tentje gelegd. Stijn was weer wakker en wilde niet meer slapen. Hij mocht een filmpje kijken terwijl wij op zoek gingen naar een verblijf voor onze week in Phu Quoc. Best lastig aangezien we laat zijn met boeken, dicht bij het strand willen zitten, met zwembad erbij en niet te duur… Maar vooral lastig omdat het meestal resorts of guesthouses zijn waar je aparte kamers of bungalows hebt. Wij hebben liever een verblijf met twee aangrenzende kamers. Dan kunnen wij met z’n tweeën ergens zitten als de jongens slapen. Nog even zoeken dus.
‘s Avonds zijn we bij een Vietnamees restaurantje gaan eten. We aten hier hele lekkere loempia’s. Voor de jongens een tosti. Tja, we moeten nog even onze flow vinden voor de jongens in het Vietnamese eten.
Op de terugweg zijn we over de night market gelopen. Die was net begonnen. Op straat staan tientallen kraampjes. Met Rayban zonnebril voor €1,50 en North Face jassen voor €10, Made in China souvenirs en af en toe een echt uniek souvenirkraampje. Stijn wilde zelf lopen en Jasper in de draagzak, dus dat kwam mooi uit. Stijn is maar twee keer in zijn wang geknepen, maar het doet het er om merken wij nu. Vaak zo eenkennig, maar hier in Vietnam slooft hij zich uit voor het publiek. Op de een of andere manier weten de Vietnamezen de juiste ingang te vinden bij Stijn. Vanochtend ging de jongen van het ontbijt ook met Stijn aan de haal. Stijn kreeg ook een snoepje, wat goed helpt natuurlijk. We zijn al niet van de snoepjes en hier krijgen ze van die harde zuurtjes. “Die sturen we op naar Pijnacker-Zuid”, zeggen wij als ze iets dergelijks te snoepen krijgen. Tot nu toe trappen ze er in ;-).
Des te witter de baby, des te mooier geldt hier ook. Dat geldt ook voor volwassenen in principe. Je kunt hier diverse crèmes kopen in de supermarkt waar je witter van wordt. In Japan en Bali kwamen we die ook overal tegen. Grappig dat het bij ons zelfbruinende crèmes zijn die in de schappen liggen. Wat zijn wij mensen toch rare wezens.
Toen de jongens sliepen zijn we weer op het dakterras gaan zitten met een biertje. Verhaaltje schrijven, nieuw verblijf zoeken, foto’s back-uppen, bijkletsen over onze avonturen. We hebben het er maar druk mee. :-). Op de achtergrond het inmiddels vertrouwde getoeter en af en toe komen er heerlijke etensgeuren voorbij. Morgen gaan we naar Hoi An die weer een hele andere eigen charme schijnt te hebben. We zijn benieuwd.
leuk allemaal