Four Drifters

Tijd om Phu Quoc te verlaten. We vliegen naar Ho Chi Min City, het vroegere Saigon. We hebben het naar ons zin gehad hier, ook al was het anders dan we verwacht hadden. De twee verblijven waren super, het weer was geweldig en het zwemmen heerlijk.

Na het ontbijt speelden de jongens nog wat tafeltennis en wat pool. Nou, ja er werd vooral met wat balletjes gerold, maar oefening baart kunst! Bij het ontbijt krijgen we altijd bezoek van twee hondjes. Hele makke beestjes die hopen dat ze een hapje krijgen. Jasper en vooral Stijn hebben een beetje haat/liefde verhouding met deze hondjes. Als Stijn ze ziet moet hij de eerste minuut hard huilen. ‘Ik vind hondjes niet leuk!!!’ En dan is het over en liggen de hondjes vredig naast ons en zegt Stijn om de 2 minuten: ‘Ik vind de hondjes leuk!’.

Lan had een taxi voor ons besteld en we namen afscheid. Ze verontschuldigde zich nog voor hoe het was gelopen, maar dat was niet nodig. Na ons mailtje aan de eigenaar merkten we aan alles verbetering en hadden we een heel fijn verblijf op dit mooie resort.

Op het vliegveld ging alles weer soepeltjes, dus dat is fijn. Onze vlucht vertrok op tijd om 10:40 en een kleine drie kwartier later stonden we aan de grond in Ho Chi Min. Nadat we onze rugtassen hadden opgehaald zijn we eerst gaan lunchen. Het werd McDonalds. Geen spannend assortiment, maar smaakte wel goed! Van een stel Vietnamezen kregen Jasper en Stijn allebei nog een KitKat. Heel schattig, Stijn liep naar de vrouw toe om hem aan te pakken met een afgekloven stukje kipnugget en boodt dat aan de mevrouw aan als ruilmiddel. Toen we weggingen werd er nog uitgebreid gezwaaid.

We bestelden via Grab een taxi. Grab blijft handig omdat je van te voren je eindbestemming in de app invoert en de prijs vast staat. Je betaald ook automatisch met je creditcard, dus je stapt gewoon uit als je op je bestemming bent. Wat wel irritant is, is dat de gordels achterin in Vietnam vaak (deels) afwezig zijn. Soms is de gordel er wel, maar het rode ding niet om te bevestigen of het is kapot. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar in de helft van de gevallen zijn ze niet compleet. Voor kleine stukjes gebruiken we de zitjes niet, maar klik ik de jongens wel vast in de gordel. Best grappig, in Nederland zou ik dat nooit doen, hier en in Bali vind ik het al heel gewoon. Het verkeer is overigens redelijk chaotisch te noemen. Het is wel opvallend dat men hier nooit hard rijdt. Vaak is dat gewoonweg niet mogelijk vanwege de drukte, maar ook als het wel kan rijdt men nooit harder dan 60. Het verkeer voelt daardoor relatief veilig. Wat ook opvallend is, is dat nooit politie op straat zien.

Al toeterend rijden we naar ons appartement, want toeteren hoort er absoluut bij. Ons complex heet ‘The Tresor’ en staat aan de rivier. We hebben mooi uitzicht over de stad en kunnen de honderden scooters tellen die voorbijkomen. Echt niet normaal. We dachten dat er in Hanoi veel reden, maar dit slaat alles! Wat een massa brommers rijden er hier.

We installeren ons in ons appartementje en Stijn gaat even slapen. Hij is heel de dag al een beetje aan het miepen en eet ook niet zoveel. Misschien wat onder de leden? Tot nu toe komen we er goed vanaf. Behalve 3 pleisters en een paracetamol is onze verbanddoos onaangeroerd gebleven. Zelfs geen verkoudheidjes tot nu toe. Jasper klinkt sinds eergisteren wel wat hees, maar hij zegt dat hij geen keelpijn heeft ofzo. Zou er zoiets bestaan als de kleuter baard in de keel?

Aan het eind van de middag zijn we naar het centrum gegaan. Met een taxi uiteraard. Aan het eind van de reis zal ik alle ritjes eens bij elkaar optellen :-). We laten ons afzetten bij Secret House. Een restaurant met een leuke Vietnamese kaart. We bestelden allemaal verschillende gerechten en het smaakte heerlijk! We aten gehakt dat in een citroengrasstengel was gebakken, geroosterd buikspek, gefrituurde ansjovis, kleine hartige pannenkoekjes en een salade van jonge kokosnoot. We aten aan een tafel in een soort buitenplaats. Op een stukje zand stonden twee kippen en een haan in een hok. Grappig gezelschap, maar ik hoop van harte dat ze die beestjes los laten lopen als het restaurant gesloten is. De hokjes waar ze in zaten waren wel heel erg klein.

Met een taxi werden we weer bij ons huisje afgezet en brachten we de jongens naar bed. We hebben 3 slaapkamers, dus ze slapen allebei in een eigen kamer. Dat is lang geleden dat ze niet samen op één kamer sliepen.