Four Drifters

We hebben nog een kleine maand om te reizen voordat we vanaf Japan weer naar Nederland vliegen. Heerlijk gevoel dat we nog zo lang hebben. Vandaag zeiden we nog tegen elkaar dat we zelden aan thuis denken en ook nog lang niet naar huis willen. We vinden het reizen heerlijk!

Na ons ontbijtje van vanochtend zijn we met de fietsen op pad gegaan. Deze keer de andere kant op langs de rijstvelden van het dorpje An My. Niet heel spectaculair mooi, maar leuk om langs te fietsen. Onderweg zagen we witte kraanvogels, waterbuffels en koeien. Ook een garnalenkwekerij. Tenminste, wij denken dat het een kwekerij van garnalen was.

We reden ook langs een man met waterbuffels met kalfje. One dollar zei hij meteen. Waarschijnlijk konden we op de foto op de rug van de waterbuffel voor die prijs. Wij hebben dan altijd een ja laat maar gevoel als ze zich meteen zo opstellen. En sowieso mijden wij dieren attracties tegenwoordig zo veel mogelijk. Die beesten hebben wel wat beters te doen dan met toeristen op de foto te gaan.

Na een tochtje van ongeveer 1,5 uur zijn we naar Dingo Deli gereden. Ze blijken hier een speelkamer en speeltuin te hebben. En inderdaad. De jongens konden lekker spelen en wij dronken een lekker cappuccino. We hebben er ook geluncht. Dat viel een beetje tegen. Het is echt een plekje voor westerlingen die in Hoi An wonen en even wat anders en vertrouwds willen. Niks Vietnamees op de kaart en de gerechten die we bestelden waren een beetje net niet en vooral prijzig. Jammer, maar de jongens hebben zich heerlijk vermaakt en wij hadden tijd om ons in het vervolg van de reis te verdiepen. Via welke route gaan we terug naar Japan? Via Kuala Lumpur? Taipei? Seoul? Waar zullen we in Ho Chi Min City verblijven? Vanavond nog even verder uitpluizen.

Na de lunch zijn we terug naar ons huisje gefietst. Stijn heeft een dutje gedaan, Maarten en Jasper zijn een filmpje gaan kijken en ik ben de plaatselijk middenstand gaan onderzoeken. Op zoek naar een leuk jurkje. In het oude centrum ben ik een paar winkeltjes binnen geweest. Heel veel winkeltjes, maar per saldo verkopen ze allemaal hetzelfde. De verkoopsters leken mij ook een beetje wanhopig of zoiets. Bij een winkeltje zag ik niks leuks, maar de vrouw bleef maar met mij onderhandelen over een jurkje waar ik 1 seconde naar had gekeken. ‘What’s your price?’ En ze bleef maar steeds lagere bedragen roepen. Bij een winkel wilde ik een jurkje kopen. Ze vroeg 180.000. Ik zei 100.000 en ze ging meteen akkoord. Ze had nog niks verkocht vandaag zei ze dus ze vond het wel best. Het klinkt als een verkooptruc, maar ik geloofde haar meteen. Eigenlijk vind ik onderhandelen helemaal niet leuk om te doen. Voor mij is het een beetje kleingeld meer of minder, voor hen is het het hoofd boven water houden of niet. Soms voelt dat in ieder geval zo.

Ik vond mijn fietsje weer terug en ben naar onze homestay gefietst. En jeetjemineetje, wat is het heet de laatste dagen. Het is rond de 30 graden, maar voelt veel warmer. Ik heb het niet heel snel heet, maar hier in Hoi An zweet ik ook peentjes. Snel een koude douche en omgekleed.

Vanavond gaan we eten bij Vy restaurant. Hier hebben we van de week al eens geluncht en was erg lekker. Met een taxi zijn we naar het oude dorp gereden. Fietsen zonder licht in het donker lijkt ons niet zo fijn, dus we laten ons rijden. Het laatste stuk moet je lopen omdat het een voetgangers gebied is. Heel sfeervol met allemaal brandende lantaarns en lichtjes. En bijna geen doorkomen aan met alle hordes toeristen. Het is een eigenlijk een soort Disneyland.

Bij Vy aten we weer heerlijk. Voor de deur was ook een avond marktje waar we een klein stukje over heen liepen. Vooral de kraampjes met lantaarns zijn erg leuk om te zien. Na het eten was het pas echt donker en zijn we nog een ommetje door het stadje gelopen. Wat een drukte, ook op het water. Boottochtjes in een verlicht bootje zijn hier ook heel populair en worden je om de 50 meter aangeboden. Het water is ook druk met allemaal bootjes met lantaarns en toeristen in oranje zwemvesten, maar het ziet er prachtig uit met al die lichtjes.

Met een Grab taxi hebben we ons weer af laten zetten. Apart trouwens dat de Grab taxi’s hier ontzettend dure en luxe auto’s zijn. Ik vraag me steeds af hoe ze die auto’s kunnen betalen. Of is het zo dat ze die auto’s kunnen betalen omdat ze in de avonden extra werken door taxiritjes aan te bieden? Ook tijdens onze fietstochtjes zien we veel luxe, mooie huizen in de buurt. Ik vind het lastig hoogte te krijgen van de armoede en welvaart hier in Vietnam als ik er over nadenk. Er lijkt een grote kloof te zijn tussen arm en rijk, maar echte schrijnende armoede heb ik hier niet gezien. Het land is ook enorm in ontwikkeling. Overal wordt gebouwd en verbouwd.

Op ons balkon dronken we nog een drankje. Het is inmiddels een stuk afgekoeld, om 21:00 is het hier nog steeds 27 graden :-).