Ontbijten en hup naar buiten waar de zon weer enthousiast schijnt. Van de Australische eigenaar van de Spa waar ik gister was hadden we een goeie tip gekregen. Een strandtentje genaamd La Plage heeft een speeltuintje voor de kinderen. Niet zo hip als Shore beachclub, maar de helft goedkoper en heel gezellig. Onderweg langs het strandweggetje vonden Jasper en Stijn de grote teilen met vis geweldig. Grote krabben, kreeften, vissen en schelpdieren die heel ‘gezellig’ hutje mutje in de teil rond zwommen.
Jasper spotte het speeltuintje al meteen. Een kunstgrasveldje met autootjes om op te rijden, een zandbak met speelgoed, twee schommels en een hangmat. En een paar straatkatten waar een soort haat/liefde verhouding mee ontstond. De jongens vonden ze heel interessant, maar ze mochten niet te dichtbij komen.
Op de loungebank ernaast namen wij plaats om op zoek te gaan naar een accommodatie in Osaka. Wat betreft prijs/kwaliteit/locatie niet makkelijk is. Japanners zijn aanzienlijk minder ruimte gewend dan wij en verhuren elke postzegel als appartement voor 14 personen. Goed opletten dus hoeveel kamers en bedden er nou precies zijn. Een slaapbank in de keuken wordt al als ‘bedroom’ aangeprezen. En in de reviews lees je dan ook ervaringen van Japanners. ‘Ik verbleef hier met mijn ouders, grootouders, zus, zwager, buurman en onze 6 kinderen en we hadden een hele goede tijd’. Op 25m2! Naast ruimte is locatie ook belangrijk voor ons. We willen niet te ver van een metro of treinstation zitten. Uiteindelijk vonden we een appartement dat aan onze criteria voldeed.
Jasper en Stijn speelden gezellig en er waren nog wat Koreaanse kindjes aan het spelen. Opvallend veel Koreaanse toeristen hier in Hoi An en An Bang, maar misschien zijn er nu allemaal Koreaanse toeristen die dat over Nederlandse toeristen zeggen ;-). Overigens is een grapje tussen Maarten en mij dat in reviews ‘de Koreanen’ altijd wat te zeiken hebben. Dus als we nu een positieve Koreaanse review tegenkomen van een restaurant of iets anders moet het wel een goed plekje zijn.
Tijd voor siësta. Jasper en ik speelden een paar bordspelletjes op ons terras en om half 5 namen we een taxi naar het oude centrum van Hoi An. Nog één keertje lichtjes kijken en lekker eten bij Nú eatery. De gestoomde broodjes met geroosterd buikspek hebben enorme indruk op ons gemaakt en in totaal bestelden we er 10. Jasper en Stijn waren alleen helemaal niet in de uit eten stemming en we hebben vandaag verklaard tot een apparaatvrij dagje. Dus geen filmpjes kijken! Toen de auto’s en treintjes geen afleiding meer boden zijn we gaan afrekenen. In een van de straatjes kocht ik nog twee leuke schilderijtjes voor een prikkie en met een taxi gingen we weer naar huis. Wat superhandig is, is dat we de Grab taxi’s met creditcard betalen. Je stapt dus in en uit zonder extra handelingen. Het bedrag staat van te voren vast en wordt achteraf verrekend. Voor dit soort korte stukjes van 10 minuten gebruiken we trouwens niet onze kinderzitjes. Ik zit in het midden en heb in de helft van de gevallen een gordel. Jasper en Stijn zitten aan weerszijden en die klik ik vast in de gordel. Voor Aziatische standaarden is het verkeer hier heel rustig, dus dat gaat goed.
Toen de jongens in hun tentjes lagen te slapen dronken wij nog een drankje op ons terras. Morgen vliegen we via Ho Chi Min stad naar het eilandje Phu Qouc waar we ruim een week verblijven.