Four Drifters

In de vertrekhal waren mensen zich aan het haasten naar buiten en toen ik buiten kwam zakte de moed mij even goed in de schoenen. Er stond een enorme rij voor de bushalte en er was geen bus te zien.
Dit kon nog uren gaan duren. Bij de twee hotels op de luchthaven ook nog even geïnformeerd of er plek was, maar die zaten bomvol natuurlijk.

We besloten de jongens lekker te laten slapen en het nog even aan te kijken. Vannacht waren de jongens een tijdje wakker van de jetlag dus ze konden wel wat extra slaap gebruiken. Gelukkig zat er naast ons een groep Japanse jongeren die de jongens een beetje bezig hielden met spelletjes, gek doen en een bal. Dat was voor ons wel fijn.Rond een uur of acht ben ik even gaan polsen in de rij hoe lang mensen nog aan het wachten waren. Mensen halverwege de rij stonden er al sinds 5:30! Daar kwam zeker nog het dubbele bij aan wachttijd was mijn inschatting. Later hoorden we dat mensen die om 13:00 aansloten om 19:00 nog steeds in de rij stonden.

Volgens de media ging het om 5000 gestrande reizigers, maar onze inschatting is dat het er veel meer geweest moeten zijn.
De rijen werden ondertussen alleen maar langer. Op meerdere plekken ben ik gaan informeren of er geen priority lane gemaakt kon worden voor ouderen, gehandicapten en kleine kinderen, maar daar wilden ze niet aan.

Na een paar uur zagen we een aantal bussen over de brug rijden. We hadden al gezien dat het schip dat tegen de brug was gekomen inmiddels versleept was terug in het water. Vanuit onze kampeerplaats hadden we namelijk mooi uitzicht op de brug en het water. Het waren bussen naar het dichtstbijzijnde treinstation vanuit waar je de trein naar Osaka centrum kon nemen. Dat was ivm ons geboekte appartement een beter alternatief dan de boot naar kobe.

De rij voor deze bussen bleek inmiddels ook enorm lang en we durfden het niet aan om in de rij te gaan staan met de kinderen. Ze sliepen nog steeds en buiten scheen er een heerlijk heet zonnetje.

De voorraden eten en drinken begonnen ook wat te slinken. Er werd regelmatig water en eten uitgedeeld gelukkig, maar ook hier voor moest je eventjes in de rij

Op een gegeven moment kwam er een meisje dat tegenover ons zat naar ons toe met een flesje water en wat te eten. En al snel kwamen er meer Japannertjes met eten en drinken naar ons toe. Zo ontzettend lief en hartverwarmend. We maakten ons geen grote zorgen over onze voorraad, maar dit was een welkome aanvulling. We vermaakten ons een beetje met spelen in de binnenspeeltuin en maakten praatjes met lotgenoten. In de wastafel van het invalidetoilet heb ik de jongens nog in ‘bad’ gedaan.

Later die middag kwam een serveerster van een restaurant ons een kleine warme maaltijd brengen. Wat smaakte dat goed zeg! De dag er voor had ze al warme rijst gebracht en voor Jasper een ijsje.

Om een uur of 5 in de middag besloten we maar aan te gaan sluiten in de rij. De rijen leken wat geslonken en we wilden niet het risico lopen nog een nacht op de airport te moeten blijven. Na anderhalf uur in de rij was er nog geen bus voorbij gekomen. Wat was er aan de hand? Ik ben gaan informeren en het bleek dat de bussen in de file stonden! Waar ik mij nog steeds over verbaas is dat iedereen maar als makke schapen in de rij ging staan. Er was niks te merken van irritatie, mensen stelden geen vragen aan het personeel. ‘Stelletje makke schapen’ wilde ik roepen, maar ik kon niet op het Japanse woord voor schaap komen :-). En wat heeft het eigenlijk voor zin om boos te worden. Iedereen deed zijn best om ons daar weg te krijgen. Inmiddels stonden we in de buurt van wat stewardessen van Japan airlines. Zij spraken goed Engels en waren heel behulpzaam. We sneden stiekem een stuk van de rij af om bij hen te kunnen blijven in de rij. Zij stonden toen al een uur langer dan wij.

Uiteindelijk na totaal 4 uur in de rij kwam de ene na de andere bus en konden we instappen. Inmiddels was het 9 uur ‘s avonds. Door de jetlag en het lange uitslapen waren de jongens gelukkig nog fit en gezellig en ze hebben werkelijk waar allebei geen een keer geklaagd! Jasper zei alleen een keertje “ik wil zo graag doorlopen”. Supertrots zijn we op onze binkies.

Opgelucht zaten we in de bus, het zou nu nog 10 minuutjes zijn met de bus naar het treinstation. Over dat stuk hebben we uiteindelijk ruim 2 uur gedaan. Rond de beruchte brug was een grote verkeerschaos ontstaan. De bussen kregen onder politiebegeleiding voorrang en we bleken in een colonne van 30 – 40 bussen te staan. Al die bussen die al veel eerder vertrokken waren dan wij hadden dus ook al die tijd stil gestaan.

Uiteindelijk kwamen we op het station aan en namen we afscheid van onze Japan airlines vriendinnen. We hadden chaos op het station verwacht, maar daar was totaal geen sprake van. We hadden binnen een minuut een treinkaartje en binnen een kwartier zaten we in de trein.

Op station Namba in het centrum van Osaka en namen we een taxi naar ons Airbnb verblijf. Eindelijk! Airco aan! Want vanwege de stroomuitval was er geen airco op de luchthaven, wat eten drinken en naar bed!

Al met al waren we 34 uur uur op de airport toen we in de rij gingen staan en hebben wij 7,5 uur over onze evacuatie gedaan. Wij vermoeden achteraf dat niet eens zo slecht is geweest. Inmiddels zijn we ook weer in een andere stad, Kanazawa. Hier hebben we een heerlijk ruim Japans huis in een leuk buurtje. Onze reis is nu echt begonnen!